گاهی که خیلی غمگین میشوم

گریه نمیکنم...

 فقط لبخندی کش دار و تلخ

 به گذر زمان و مختصات مکان حواله میدهم...

 و بی مهابا پاهایم را تکان میدهم !

 و خیره به دیوار سفید همیشگیِ روبه رویم میشوم

 و پوست لبم را می کنم تا خون بیاید...

 و موهایم را دور انگشتانم حلقه میکنم...

 و کنج اتاق می شود خلوتگاهم !

 گاهی که خیلی غمگین میشوم

 خودم را نوازش می کنم در اوج تنهایی

 و خود را در آغوشِ خود رها میکنم...

دستانم را لمس میکنم تا بدانم که هستم

و فراموش نشده ام... نمرده ام ...

گاهی که خیلی غمگین میشوم

 مدتها خود را در آینه مینگرم...

امروز از آن گاهی هاست ....